بیسکویت ها به روش های متمایز فروخته می شوند، آنها یا به صورت تک رقمی یا به صورت مجموعه ای به بازار عرضه می شوند، برخی از اینها، مانند مجموعه ویکتوریا، در انگلستان و کانادا شناخته شده هستند.
در اصل، بیسکویت های فانتزی به عنوان جدید فروخته می شد، آنها در قوطی های بسیار تزئین شده نگهداری می شدند، که هنوز هم فروخته می شوند، اما تا حد زیادی با اشکال دیگر بسته بندی جایگزین شده اند.
اولین قوطی ها 228 گرم داشتند، بعدها به 4.5 کیلوگرم افزایش یافت، آنها به خصوص در ایام کریسمس به ده ها هزار فروخته می شدند.
قوطی‌های بیسکویت چند غله ستاک به پدیده‌ای فرهنگی کاملاً جدا از خود بیسکویت تبدیل شده‌اند، زیرا قوطی‌های خالی معمولاً به‌عنوان مبلمان خانگی، برای نگهداری یا تزئین استفاده می‌شوند.
در بریتانیا و بیشتر اروپا، بیسکویت از ریشه لاتین panis biscoctus (به معنای واقعی کلمه نان دو بار پخته شده) پیروی می کند، اما در آمریکای شمالی ناسازگاری های گسترده ای در نحوه استفاده از این اصطلاح در تبلیغات و در گفتار رایج پدیدار شده است.
برای محصولات پخته شده سبک با بافت ترد و شکننده، دو اصطلاح رایج است: «کراکر» و «کوکی»، از لحاظ تاریخی، آمریکایی‌ها نیز مانند پسرعموهای بریتانیایی خود از کلمه «بیسکویت» استفاده می‌کردند، مانند بیسکویت‌های کشتی یا بیسکویت‌های آبی در اوایل دهه 1800.
هر دوی این غذاها در ایالات متحده کراکر نامیده می شوند، بیسکویت‌ها از جنبه‌های مختلف شیوه‌های پخت مانند تارت، شیرینی، کیک کوتاه و شیرینی‌پزی شکری تکامل یافته‌اند.
آنها باعث پیدایش ویفر، ماکارون، کراکر، ساندویچ، اسنپ، نان زنجبیلی، کیک عسلی، سوخاری و بیسکویت آبی شده اند، برخی مانند ویفر در قرون وسطی پخته می شدند.
برخی دیگر منشأ جدیدتری دارند، مانند «بیسکویت فانتزی»، اختراع نانوایان بریتانیایی در اوایل قرن نوزدهم که منجر به توسعه صنعت بیسکویت شد که بعداً به سراسر جهان صادر شد.
بیسکویت ها به دو گروه اصلی تقسیم می شوند، اولی ها ساده هستند یا طعمی معطر دارند، نوع دوم از نظر خصوصیات شیرین یا نیمه شیرین هستند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.